Mogen WIJ even overgeven?

Lezen jullie de column van Arne op de site van MTV wel eens? Heb er een gevonden van alweer n tijdje geleden. Zag er nog nergens n topic over en wilde m jullie niet onthouden. Lees en huiver! Graag jullie mening.

Ergens in de commentaren duikt ook ergens de naam 'Angelique' op.

Dat ben ik dus.

Ik heb een paar maanden geleden een heel artikel over Emo geschreven voor de schoolkrant. Kreeg van mensen op diverse communities nogal positieve reacties..

Ach ja.

De eerste keer dat ik die column las was ik wel enigzins pissed.. Heb toen idd ook n reactie geplaatst. Hij mag best n mening hebben, maar hij is in principe gewoon kwetsend. Maar hoe langer ik er over nadenk des te sneuer ik die hele Arne vind. Gewoon lekker negeren dus!

Ach ja, wat zal ik er van zeggen. Ik heb een spuughekel aan ALLE subculturen. Doe lekker wat je wilt; draag de kleren die je leuk vindt staan; verf vooral je gezicht wit en haren pimpelpaars en luister naar de muziek die je te gek vindt. Als zo'n columnistje mij dan ineens als emo bestempelt (kan dat nog, met mijn 31 winters....?) dan mag hij dat van mij. Wat weet zo'n eikel daar nou van? Ik houd op met lezen zodra zo'n sukkel MCR op de grote onoverzichtelijke emo-hoop gooit. Hij heeft blijkbaar zijn huiswerk niet gedaan of probeert punten te scoren bij zijn publiek, dat met weemoed terugblikt op Grunge en voor het gemak maar even vergeet hoe dáár de muziekpers indertijd tegen aan piste. Als hij een echte serieuze muziekjournalist was, zou hij begrijpen dat ondanks de MTV-cultuur waartoe hijzelf behoort niet alles om het uiterlijk draait in de muziek, en dat de beste bands voor zich spreken, of ze nou voor het gemak punk, metal, pop of emo genoemd worden. Ik begrijp die aanvallen tegen theatraal gedrag tijdens optredens nooit zo goed. Al die pseudo-journalisten doen net alsof 'theatraal' hetzelfde is als 'onoprecht'..... Alsof Madonna ooit met d'r ovenhandschoenen en ongewassen haar bij Wembley is komen opdagen....

logic_fails:

Ik heb een paar maanden geleden een heel artikel over Emo geschreven voor de schoolkrant. Kreeg van mensen op diverse communities nogal positieve reacties..

Ach ja.

Mogen wij het ook lezen? Patty. -xxx-

logic_fails:

Ergens in de commentaren duikt ook ergens de naam 'Angelique' op.

Dat ben ik dus.

Goed gedaan meissie! En de enige reactie zonder taal- of interpunctiefouten!

pattyfriedrichs:

logic_fails:

Ergens in de commentaren duikt ook ergens de naam 'Angelique' op.

Dat ben ik dus.

Goed gedaan meissie! En de enige reactie zonder taal- of interpunctiefouten!

Meen je dat nou serieus?

Ik zal zo ff mn artikel opzoeken en hier plaatsen: let trouwens niet op de fouten die erin zitten.

Het artikel dat maanden geleden in de schoolkrant heeft gestaan::




Kun je de strijd aangaan met iets wat niet bestaat? Ouders in Amerika en Engeland denken van wel. Het liefst zouden ze de zogenaamde ‘emo’ muziek verbieden, om zo te zorgen dat hun kinderen niet suïcidaal en depressief zullen worden. Ondertussen worden bandleden tijdens concerten bekogeld met waterflesjes en wc rollen, en worden ze aangevallen door diverse tijdschriften en kranten. Zou het ook maar enig verschil maken?


Veel jongeren uit Nederland, Canada, Engeland en Amerika zijn het met elkaar eens: Emo bestaat al lang niet meer en de originele betekenis van het woord is volledig verdwenen.
Het woord is een jaar of twintig voor het eerst gebruikt door bands die zich niet prettig voelden bij de bestaande muziekstromingen. Ze wilden graag hun gevoelens uiten, de wereld vertellen dat ze het nergens mee eens waren, dat ze vreselijk gefrustreerd waren, of geteisterd werden door liefdesverdriet. Bij deze groepen gingen de teksten een steeds belangrijkere rol spelen. Emo is hierna even verdwenen uit de muziekwereld, maar werd een paar jaar geleden weer ongelofelijk populair dankzij internet: razendsnel wisten grote groepen jongeren dat er weer een nieuw soort groep was ontstaan, en dat ze hier graag bij wilden horen.
Juist de grote populariteit heeft ervoor gezorgd dat ‘emo’ een modeverschijnsel is geworden. Het gaat namelijk allang niet meer om de muziek. Het gaat om uiterlijk, gedrag, en erbij willen horen.
Jamie Parris uit Brooklyn, New York, zegt het volgende: “Ik heb altijd het gevoel gehad dat emo iets is wat je over moet laten aan tieners die drama zien als een manier van leven, een manier om erbij te kunnen horen.”

En drama is precies waar de ouders zich druk om maken. Ergens is namelijk het beeld ontstaan dat emo-aanhangers depressief en suïcidaal zouden zijn. Ze zouden zich bezighouden met wat Amerikanen omschrijven als ‘cutten’; het snijden in je polsen. Niemand schijnt te weten waar dit idee precies vandaan is gekomen, maar toch is het er.
Jamie Parris: “Als je goed naar emobands luistert, weet je dat hun liedjes niet gaan over depressie en de wens om pijn te lijden en dood te gaan. Het gaan erom dat je die gevoelens moet zien te overwinnen, dat je door moet gaan met je leven en gelukkig moet zijn. Dat deze muziek mensen tot dit gedrag zou aanzetten is dus een grote misvatting.”
Laura uit Toronto, Canada vult dit aan: “Ik weet niet of het rechtvaardig is om de muziek te associëren met het snijden, hoewel er genoeg mensen zijn die het wél doen. Het is een idee dat naar buiten is gebracht door de media, en mensen geloven het.”

Het lijkt alsof we tegenwoordig niet anders kunnen dan mensen een label opplakken; we willen ze in een hokje plaatsen. Als er dan opeens iemand is die niet in een bestaand hokje past, hebben we een probleem. Er zal dan een nieuw vakje gecreëerd moeten worden, waar te pas en te onpas mensen in worden geschoven. Mensen die zichzelf verminken krijgen het label ‘emo’ opgeplakt, terwijl mensen die naar zogelabelde ‘emo’ luisteren in datzelfde hok geschoven worden. Je zet dus groepen bij elkaar die vrijwel niets met elkaar te maken hebben.
Zo zegt iemand: “Je snijdt omdat je problemen hebt. Het is hetzelfde als dat je het op probeert te lossen met pillen, drugs of drank. Je snijdt niet omdat je emo bent, en je bent niet emo omdat je snijdt.”

Hoe kom je dan in hemelsnaam in het ‘emo hok’ terecht? Over het algemeen gaat het om depressieve en/of suïcidale mensen, en de aanhangers van de muziek. Depressieve mensen zijn qua uiterlijk vaak niet te herkennen en hebben eigenlijk niets te maken met het hele modeverschijnsel wat eraan gekoppeld is geraakt. Iemand zei zo: “Emo is bij definitie een muziek genre, dus je kan het noch worden, noch zijn. Is iedereen tegenwoordig niet een beetje emo? Het staat namelijk voor ‘emoties’. Je hoeft echt geen zwarte kleding te dragen of een bepaalde haardracht te hebben om emoties te hebben.” Mariam uit London schrijft: “Als het om de modetrend gaat, is emo iets wat je wordt. Als het om emoties gaat, is het iets wat je bent. En waarom zou je dat moeten veranderen?”

Toch kun je muziek en depressie niet helemaal van elkaar loskoppelen. In de meeste gevallen zullen tieners die zich om een of andere reden neerslachtig voelen, aanhangers worden van emobands. Ze zullen de artiesten zien als mensen die ze begrijpen, mensen die hun gevoelens weerspiegelen.
“Ik denk dat emo iets is wat je bent. Ik denk ook dat het de reden is waarom je jezelf erin gaat verdiepen; je ziet een deel van jezelf in de muziek en in de mensen. Ga eens na… je bent anders, ongelukkig, verward, rebels, artistiek, etc. en je vind een groep die je gevoelens erkent. Het is toch logisch dat je je in zo’n club thuis voelt? Als emobands dus zingen over iets wat jij ook voelt, voel je je vanzelf aangetrokken. Je gaat nu eenmaal niet naar de winkel om daar een willekeurige cd op te pakken en te denken: ‘Goh, vanaf nu ben ik depressief en chagrijnig, omdat deze band dat ook is.’ Alleen de idioten zullen dit doen omdat emo ‘cool’ is, en zij ook ‘cool’ willen zijn.”

De Amerikaanse en Engelse ouders blijven toch ongerust; hun kind wordt gecategoriseerd als ‘emo’ en is zo in principe een gevaar voor zichzelf. Wat ouders vaak niet zien, is dat het ook een redmiddel kan zijn.
“Ik denk dat het iets is waar je in groeit. Zelf was ik een buitenbeentje en heb er troost in gevonden. Maar mensen worden ouder en wijzer, en hun smaak zal veranderen. Ze zullen vanzelf uit bepaalde fases groeien en zo weer in nieuwe terechtkomen.”

Kun je tegenwoordig nog eerlijk toegeven dat je naar emo luistert, zonder als depressief en suïcidaal te worden bestempeld? De media maken het er niet makkelijker op, maar je hebt geen reden om je ergens voor te schamen.
“Ik zelf ben trots op het feit dat ik ernaar luister, en ik ben trots op de dingen die ik heb bereikt, en nog zal bereiken. De muziek die ik leuk vind of het label wat me wordt opgeplakt, maken me echt geen minder mens.”

Kun je nu dus zeggen dat de vrees van Amerikaanse en Engelse ouders werkelijk gegrond is? Ik zou zelf zeggen van niet. ‘Emo’ is namelijk niets. Het is verzonnen door de media en door mensen die nodig in de hokjesgeest willen denken. Ze strijden dus tegen iets wat helemaal niet bestaat in de zin zoals zij het willen zien. Aliah K. uit Chicago: “Emo lijkt wel het nieuwste ‘coole’ ding om te haten. Het is gemaakt door platenmaatschappijen en de media om zo geld binnen te kunnen halen.” Of het ze daar om te doen is weet ik niet, maar één ding is in ieder geval zeker; een band die hun fans aan wil zetten tot zelfmoord zal het nieuwste album in ieder geval niet afsluiten met de woorden “I am not afraid to keep on living.”



(Alle gebruikte citaten zijn afkomstig van mensen die hun mening over emo hebben gegeven naar aanleiding van een aantal vragen die ik ze gesteld heb via internet. De hierboven genoemde mensen en bijbehorende meningen zijn echt. Mocht ik je enigszins beledigd hebben met het schrijven van dit artikel, of met een van de gedane uitspraken, weet dat dit dan in ieder geval zeker niet mijn bedoeling is geweest.)

Ik ben het met je eens dat het is iets wat 'niet bestaat', maar het is ook niet onterecht voor de ouders dat ze bang zijn dat hun zoon / dochter gaat cutten. Het word door de media weerspiegeld als een Genre waar mensen dood willen enzichzelf de hele dag in hun polsen zitten te snijden, terwijl emo gewoon is je gevoelens uiten en vaak is dit dat je niet altijd het zonnetje in huis bent.

Ja en dat je depresief bent , komt net zo goed voor in de Hip-Hop cultuur, in de boeren volk cultuur, met andere woorden OVERAL. Alleen dat 'emo's' ervoor uitkomen maakt het anders. En dan worden ze meteen gestigmatiseerd.

Als dit zo word weerspiegeld, kunnen kinderen, dan heb ik het over de jongere kinderen, (jaar 13 of zo) toch wel vatbaar worden en het cutten als een fashion statement zien, en het doen om erbij te horen. Dan de bands bestempelen als deathcults is ware onzin.

Maar remember kids, 'it's not a fashion statement, its a fucking deathwish !'

Aan de andere kant boeit het me geen flikker wat ze van me vinden, en of ze denken dat ik depresief en in mijn polsen zit te snijden. Want ik weet dat ik helemaal niet depresief ben en wat ze denken kan me niks schelen

Meh.
Ze noemen me elke dag emo in mn school.
En ik pak het op als een compliment want zelf vind ik dat emos redlijk heet zijn. XD

Nee, aan onze school gaat het volledige 'emo' tijdperk voorbij zeg maar.

Dus ik dacht. 'Kom! laat ik eens een artikeltje erover schrijven!'

vandaar dat ik alles moest uit zien te leggen.

Dank je wel